آیا روانشناسان هم ناراحت میشوند؟
- Hajar OWRANG
- Mar 13
- 3 min read

۵ باور اشتباه درباره روانشناسان که باید کنار بگذارید
آیا تا به حال به یک روانشناس گفتهاید: «تو که خودت روانشناسی، پس چرا ناراحتی؟» یا «چرا خودت نمیتوانی مشکلت را حل کنی؟»
بسیاری از افراد تصور میکنند که روانشناسان همیشه آرام، بینقص و بدون احساسات منفی هستند. اما حقیقت این است که روانشناسان هم مانند هر انسان دیگری احساسات را تجربه میکنند.
در این مقاله، ۵ باور اشتباه درباره روانشناسان را بررسی میکنیم و خواهیم دید که چرا حتی روانشناسان هم گاهی به حمایت روانی نیاز دارند.
باور شماره ۱: یک روانشناس نباید ناراحت، مضطرب یا عصبانی شود!
واقعیت: روانشناسان هم مانند همه انسانها احساسات را تجربه میکنند!
بسیاری از مردم فکر میکنند که چون روانشناسان شناخت عمیقی از ذهن دارند، نباید ناراحت یا مضطرب شوند. اما احساسات بخشی از طبیعت انسانی هستند و هیچکس از آنها مستثنی نیست.
آیا تا به حال به یک روانشناس گفتهاید: «تو که خودت روانشناسی، پس چرا ناراحتی؟»
یک روانشناس ممکن است روز بدی داشته باشد.
ممکن است به دلایل شخصی ناراحت باشد.
ممکن است در شرایطی باشد که باعث استرس یا نگرانیاش شود.
آنچه روانشناسان را متمایز میکند، مهارتهایشان در مدیریت احساسات است، نه نبودن احساسات.
باور شماره ۲: یک روانشناس خوب نیازی به مشاوره ندارد!
واقعیت: روانشناسان هم به جلسات درمانی و حمایت روانی نیاز دارند.
همانطور که یک پزشک گاهی به پزشک دیگری مراجعه میکند، یک روانشناس هم ممکن است برای پردازش احساسات و چالشهای زندگی شخصیاش به مشاوره نیاز داشته باشد.
روانشناسی شغلی است که بار عاطفی زیادی دارد. یک روانشناس روزانه با مشکلات، ناراحتیها و بحرانهای افراد مختلف روبهرو میشود و این ممکن است تأثیر احساسی روی او بگذارد.
مسائل شخصی و خانوادگی یک روانشناس هم مانند هر انسان دیگری نیاز به بررسی و حمایت دارد.
یک روانشناس نمیتواند همیشه از بیرون به احساسات و مشکلات خودش نگاه کند. مشاوره به او کمک میکند که دیدگاه جدیدی نسبت به مسائل خود پیدا کند.
پس این تصور که روانشناسان نیازی به مشاوره ندارند، کاملاً اشتباه است. حتی بسیاری از روانشناسان برای حفظ سلامت روانی خود، به طور منظم جلسات مشاوره میگیرند.
باور شماره ۳: روانشناسان باید همیشه زندگی شخصی ایدهآلی داشته باشند!
واقعیت: روانشناسان هم مانند همه افراد، چالشهای زندگی را تجربه میکنند.
آیا تا به حال فکر کردهاید که یک روانشناس باید همیشه زندگی خانوادگی، روابط و شرایط ایدهآلی داشته باشد؟
این یک باور اشتباه است، زیرا هیچ انسانی بینقص نیست.
روانشناسان نیز مانند دیگران درگیر روابط، مشکلات مالی، استرسهای کاری و چالشهای زندگی هستند.
آنها ممکن است شکست عشقی، بحران خانوادگی یا مشکلات سلامتی را تجربه کنند.
آنچه مهم است، نحوهی مدیریت این چالشهاست، نه نبودن آنها.
باور شماره ۴: یک روانشناس میتواند همیشه به خودش کمک کند!
واقعیت: روانشناسان هم گاهی نیاز به راهنمایی از دیگران دارند.
اینکه یک روانشناس علم روانشناسی را میداند، به این معنا نیست که همیشه بتواند به خودش کمک کند.
همانطور که یک جراح نمیتواند خودش را جراحی کند، یک روانشناس هم همیشه نمیتواند مشکلات خود را بدون کمک حل کند.
مشاوره گرفتن از یک متخصص دیگر باعث میشود که فرد از زاویهی جدیدی به مشکلات خود نگاه کند.
شنیدن یک دیدگاه بیرونی میتواند راهحلهای جدیدی را نشان دهد که فرد به تنهایی به آنها فکر نکرده است.
بنابراین، یک روانشناس هم به حمایت دیگران نیاز دارد و این نشانهی ضعف نیست، بلکه نشاندهندهی درک عمیق او از سلامت روانی است.
باور شماره ۵: روانشناسان همیشه قوی و بدون ضعف هستند!
واقعیت: روانشناسان هم مانند هر انسانی نقاط ضعف و آسیبپذیری دارند.
اینکه یک روانشناس درک بالایی از روان انسان دارد، به این معنا نیست که هیچگاه دچار ناامیدی یا ضعف نمیشود.
ممکن است گاهی دچار استرس شود.
ممکن است در موقعیتهایی احساس ناتوانی کند.
ممکن است در روابط شخصیاش دچار چالش شود.
روانشناسان هم مانند همهی افراد، برای رشد فردی و سلامت روانی خود تلاش میکنند.
نتیجهگیری: روانشناسان هم انسان هستند!
روانشناسان هم مانند همهی افراد احساسات، مشکلات و نیازهای خاص خود را دارند.
آنها گاهی نیاز دارند که از مشاور یا همکاران خود کمک بگیرند.
آنها هم ناراحت، خسته، مضطرب یا نگران میشوند، اما مهم این است که بدانند چگونه احساسات خود را مدیریت کنند.
بنابراین، دفعهی بعد که با یک روانشناس صحبت میکنید، به یاد داشته باشید که او هم یک انسان است، با تمام احساسات و چالشهای خودش!
شما چه فکر میکنید؟
آیا تا به حال به یک روانشناس گفتهاید که نباید ناراحت شود؟
آیا شما هم باورهای اشتباهی درباره روانشناسان داشتهاید؟
تجربیات و نظرات خود را در کامنتها با ما به اشتراک بگذارید!
Comments